Jak dobrze parzyć ziółka? O mieszankach ziołowych podstawy.

   

 Mieszanka zioła składa się z conajmniej 2 składników - i tutaj pogląd, który przekazał mi mój nauczyciel - liczba składników w mieszance powinna być nieparzysta. Zawsze zostaje jeden składnik który nie mając pary "wyłapuje" energię z organizmu. Ta metoda była sugerowana przez Hipokratesa, Hahnemanna, Madausa, ja się jej trzymam.

    Składniki mieszanki ziołowej powinny być pochodzenia niezwierzęcego, dopuszcza się jednak, aby jakiś składnik w mieszance był pochodzenia mineralnego - Np sole ułatwiające wchłanianie składników.

    Mieszanki ziołowe jak najbardziej można wykonywać ze świeżyć ziół- jeśli ktoś ma taką możliwość, to jak najbardziej polecam! Zakładam jednak, ze nie będą to mieszanki "na zaś", a wykonywane na bieżąco na pojedyncze porcje, może być wtedy trudniej z przeliczeniem wagowym receptury.

Jakie części roślin używane są do mieszanek?

Do mieszanek ziołowych używamy różnych części rośliny:

• ziele, łac. Herba - to cała naziemna cześć rosliny, niektóre rośliny jednak, np byliny maja twardą, zderwniałą łogygę, — tutaj nie jest ona akurat wskazana, właściwie utrudnia prace, zwiększa wagę.

• Liść, łac. Folium - czasem ciężko jest oddzielić same listki od łodyg - np w takim ml]alutkim tymianku , czy majeranku - tutaj łodyga z kolei w niczym nie przeszkadza. Inny przykład - mniszek lekarski - w tym przypadku cześć naziemna to właściwie same liście i części kwiatowe. Listki zbiera się wczesna wiosną, przed pojawieniem się kwiatów. 

• Kwiat, łac. Flos - kwiaty zbiera się wraz z zielem, lub same ( głóg, dzika róża, kwiat bzu), podczas kwitnienia, ale nie przekwitnięciu. W procesie suszenia nie powinny stracić swojej barwy naturalnej, woni i kształtu. Wyjątkiem są kwiaty, które podajemy procesowi fermentacji.

• Kora, łac. Cortex - soki musza krążyć w roślinie, aby kora łatwo odchodziła od drewna. Aby nie powodować niepotrzebnych krzywd w drzewostanie, najlepiej dokonywać zbioru kory przy okazji planowanych wycinek, jednak zdrowych.

• owoc/nasiona, łac. Fructus/semen 

• Korzeń i kłącze , łac. Radix et rhizoma - korzenie i kłącza kopiemy wczesna jesienią, kiedy całe dobro chowa się pod ziemie, lub wczęsnie wiosna, zanim pójdzie w liście.

Wszystkie części podziemne musza być dokładnie oczyszczone, i przed suszeniem, lub spożyciem rozdrobnione. To części sprawiające najwiecej problemu z rozdrobnieniem, twarde tkanki musza zostać naruszone, aby roślina lepiej oddawała substancje czynne. 

• pączki, łac. Gemma - pozyskiwane ze względu na wysoka koncentracje substancji lotnych, do niedawna jednak nie były uznane za oficjalnie istotny składnik, ale z pewnością warto się nad paczkami pochylić (pędy sosny!)

Ogólnie zasada - jesienią korzenie - wszystko idzie wtedy do ziemi, na wiosnę, całe rośliny - najpierw liście, później paki, kwiaty.

Rozdrabnianie surowców. 

W przypadku delikatnych części rośliny - liści kwiatów właściwie nie musimy nic robi. Jeśli trafia się większe kawałki, lub przed spożyciem, w celu uwolnienia składników czynnych i naruszenia tkanek - możemy użyć ceramicznego moździerza. Twarde części - kora, kłącza, korzenie, nasiona -najlepiej traktować w ceramicznym moździerzu.

Bardzo twarde części z którymi mamy problem - można użyć młynka do kawy, pa,ietajmy tylko, ze dłuższy kontakt z silniczkiem nagrzewa surowiec - róbmy to z rozsądkiem, nie mieląc na pył, lecz po prostu naruszając surowiec.

Wykonywanie mieszanki

Efekty lecznicze opierają się na konkretnej, zalecanej i wyliczonej dawcę jednostkowej, dobowej. Czas trwania kuracji, również zawsze określony zapewnia najbardziej optymalny efekt. Receptura zapewniam-powtarzalność wyników.

Narzędzia - do odmierzania ziol używamy łyżki, łyżeczki. Kiedy na wadze pojawi się docelowa liczba, łatwiej będzie nam przestać zsypywać, niż odejmować.

Zioła przesypujemy do wspólnej miski wg zasady - od ziół dominujących pod względem wagi, do tych o najmniejszej wartości wagowej. Pozwoli to we właściwym momencie zareagować, jeśli zauważymy, ze mamy zbyt mała miskę, i np zioła wysypują się podczas mieszania.

Komponowanie mieszanki.

• układ energetycznie otwarty - nieparzysta liczba składników 

• Im więcej składników w mieszance tym większe ryzyko reakcji antagonistyczne lub blokowania pojedynczych związków czynnych - zarówno na poziomie reakcji między roślinami, jak i na drodze metabolicznej już w żołądku.

• wyznaczamy osnowę- bazę wokół której będziemy dobierać cała mieszankę, osnowa będzie wyznaczać kierunek.

• substancje pomocnicze - uzupełniają terapie, mniejsze wagowo , osiągają taki sam efekt jak baza

• corrigentia - surowce poprawiające smak, zapach walory estetyczne. Uzupełniają wagę do 100g.

Najprostsza mieszanka to 50/50. Banalnie prosta, dwa składniki, o tym samym kierunku działania, synergizujące , niskie ryzyko blokowania. Proste i bezpieczne mieszanki można komponować wg takich proporcji:

Wyciągi wodne.

Napary - do delikatnych części roślin - kwiaty, ziele, liście 

Potrzebna ilość surowca zalewa się odmierzoną ilością wrzącej wody. Parzy pod przykryciem 15 min. Odcedzamy.

Odwary - nadają się do mieszankę gdzie nawet jeden składnik jest twarda częścią rosliny - czyli kora, korzeń, kłącze. 

Zachowując odpowiedni stosunek ziol do wody, zagotować w garnuszku mieszankę, doprowadzić do wrzenia, gotować do 5 minut. W przypadku bardzo twardych części roślin do 10 min. Taki odwar może stać w lodówce do następnego dnia - możemy mieć na później.

Maceraty - wyciągi wodne na zimno. Najlepsze do roślin śluzowych - babka płesznik, siemię lniane, prawoślaz, żywokost, miodunka. Odmierzoną ilość ziół zalać odpowiednia ilością wody w temperaturze pokojowej i zostawić ja 6-10 godzin. Może być na noc.

We wszystkich wyciągach wodnych ważne jest odpowiednie rozdrobnienie surowca. Czasem substancje czynne niektórych składników rozdrobnione zbyt drobno mogą ulec utlenianiu - wtedy warto przed zalaniem rozdrobnić większe części wysuszone w moździerzu.